Ik hou helemaal niet van generaliseren én ik denk ook dat het soms kan helpen of zelfs nodig is om een groter patroon te zien.

Daarom zeg ik:

Vrouwen kunnen niet rusten en mannen wel.

Vorige week kwam dit inzicht naar boven terwijl ik in gesprek was met drie vriendinnen waarmee ik de Embodiment Coaching opleiding heb gedaan.

We stelden ons de vraag wie ons het meest inspireerde in onze omgeving en één van ons, Kate, dacht meteen aan haar man. Ze zei ‘ik bewonder hem omdat hij zo goed kan rusten. Als hij thuis komt van zijn werk of van een klus, dan zinkt hij neer op de bank en hij rust.’ ‘Ik kan nooit echt rusten zei ze er nog achteraan, I don’t know how to do it’.

En onmiddellijk wist ik dat dit voor mij ook waar is. Ik kan ook niet goed ‘zomaar’ rusten. Ik ga even zitten met een kop thee en in mijn hoofd komt alweer de beweging naar het volgende op gang. Pas als ik me daarvan bewust wordt, kan ik achterover leunen (meestal niet voor lang).

Ook zie ik meteen voor me hoe mijn Ton dat wel kan en heel veel andere mannen die ik ken ook. En in de film die zich vormde in mijn hoofd zag ik zoveel vrouwen aan het ‘redderen’, altijd in beweging, altijd aan het regelen, zorgen, helpen, doén.

Er komen meerdere vrouwen in me op die me tijdens een coach sessie vertelden dat ze niet wisten hoe ze moesten stoppen. Ze deden nooit iets zonder dat het op één of andere manier ‘nuttig’ was.

Eigenlijk vrijwel alle vrouwen die ik coachte herkennen zich hier waarschijnlijk in. Ze wandelen om de hond uit te laten. Ze sporten om af te vallen. Ze lezen een boek om ervan te leren (of erover mee te kunnen praten). Nooit zomaar rusten. Nooit alleen.

Okay, ik overdrijf hier een beetje.

Ik denk ook meteen dat het voor mij anders moet zijn omdat ik geen kinderen heb. Dat zulke ‘vrouwelijke’ kenmerken voor mij niet gelden. Dat ik van nature geen ‘zorger’ ben.

Maar dan denk ik terug aan het indrukwekkende boek ‘The Heroine’s Journey’ van Maureen Murdoch. Daarin laat ze zien dat wij vrouwen (en mannen) 5000 jaar paternalisme in ons bloed, onze cellen, onze genen meedragen. Het gaat er niet om welk voorbeeld jouw moeder je gaf, maar om dat wat van generatie op generatie aan ons is doorgegeven. En dat niet zomaar even verandert.

Zij schetst dat vele eeuwenlang dit het beeld was: de mannen deden hun zware werk en kwamen daarna thuis waar een vrouw was die voor hem en voor de kinderen zorgde. Zij zorgde dat het eten klaar stond en dat hij schone kleren had, ze hield het huis schoon, ze deed de ‘boodschappen’ (ik realiseer me dat dat een te modern woord is hier) en organiseerde het sociale leven. Zij bleef op voor het zieke kind. Tussendoor hielp ze ook nog allerlei anderen. De vrouw was altijd beschikbaar, dag en nacht.

De man, hij kwam thuis, hij was moe, hij rustte uit.

En zo hard als we dat nu allemaal willen veranderen, het zijn oude patronen die we niet zomaar kunnen wegpoetsen. En ik denk eigenlijk dat veel mannen al een stuk verder zijn met ‘zorgen en beschikbaar zijn’ dan wij met de kunst van het rusten.

Ik vraag me af: herken jij jezelf hierin?

En zo ja, wat is jouw manier om toch tot rust te komen en voor jezelf te zorgen?

Voor mij staan yoga en meditatie bovenaan. Verder helpt het me om alleen in de natuur te zijn. En naar dieren kijken, vooral naar paarden.

En af en toe mezelf op stap te gaan, zoals ik nu doe, vijf dagen in mijn almhutje in de Pyreneeën.

Wil jij leren uitrusten? Samen leren rusten met gelijkgestemde vrouwen?

Kom dan een keer naar mijn retraite.

Niet dat je daarna de kunst van het rusten in je zak hebt, maar wel dat je uitgerust terug komt nadat je jezelf ten diepste hebt ontmoet. Zodat je dit soort diepgewortelde patronen helder voor de geest hebt en weet wat je kunt doen om ze tegenwicht te geven.

En zodat je met meer compassie naar jezelf kunt kijken en naar die rustende mannen ;).